Gecenin Gölgesi

Utanca benziyor yüzün
Amaçlanmamış bir takıntı gibi sürüyor gece
Her bir ağızdan usanç çağlıyor
Ağırlaşıyor hüznü ve acısıyla gövden

Bir kadının acısından kaçıyorum
Kapılardan kağıtlara geçiyor gölgen
Kardeşinin ölümüne ağıtlanıyor
Gözyaşlarında yaşamdan utanç sızıyor

Gölgeni ışık belleyip içime kaçıyorum
Ellerim kirleniyor bir zamandır
Kadının acısını, yaşamın kavgalarını
Bir pencere daha açıyorum, geceye soruyorum

Sen yüzündeki utancı duyuyorsun
Ben içimdeki gölgeni
Kadın öfkeyi, gece inadı
Bu takıntıyı sürdürmeyi

İncecik bir yara sızlıyor dilimde
Kelimeler yetmiyor kanı durdurmaya
Tam burada savaşa ara veriyor yüzün
Utanca benzeyen hüzün

Bütün kapıları kapanıyor sözün
Hiçbir pencere açılmıyor
Tek tek bütün harflere dokunuyorum
Hiçbiri uyandırmıyor acıyı

Sen yüzündeki utancı duyuyorsun
Ben içimdeki gölgeni
Kadın öfkeyi, gece inadı
Bu takıntıyı sürdürmeyi

Haykırıp duruyoruz
Daha fazlasını duymamak için
Kendimiz dahil her şeye sağırlaşıyoruz
Ama gece yine de susmuyor