Nihayet

“Ah…” dedi gece
“Nasıl şiir dolu…” diye fısıldadı rüzgâr
“Ve şiirsellikten uzak!” diye güldü yıldızlar

gece bir heykeltıraş
sözcüklerin kabuğunu kırdı
—saatin dişlisi düştü kaldırıma—

bulutlar, çekirdek bir fiil uykusunda
yıldızların kahkahasıyla dağıldı harfler

ben ki
asfaltta ekşiyen—
bir ben’im
rüzgârın fısıltısını kazıdım
—içinden çocukluğun ışığı sızdı—

sokak lambaları
unutkan zamanın izinde
cümlelerin virgül yerlerini unutmuş

zamanın dişlilerine takıldı dilim
şiir dediğin
taşın içindeki boşluk
—çekiç sesiyle doğan sessizlik—

hep oradaydı zaten
yontulmuş bir “…”te
suyun kırıldığı yerde
soluğun dağılır—
Ah.
Nihayet.